Period od 45 godina (1945-1990)
doneo je znacajne promene u odnosu drzave prema selu, a ovaj odnos, pak,
znacajna nastojanja da se odgovarajucom kulturnom politikom i akcijom preoblikuje
kulturni identitet sela i seljastva. Nova socijalisticka vlast i drzavni
organi, kao i etablirane institucije u kulturi, nastojali su da homogenizuju
gradske i seoske kulturne obrasce, kultivisu selo i seosku kulturnu situaciju
saobraze gradskoj. Unutrasnja kultura sela (kultura rada, ishrane, odevanja,
obicaji, verovanja i sl.) ocenjeni su kao dekadentna, nazadna i reakcionarna
kategorija koja onemogucava dalji razvoj drustva, pa je osnovni cilj kulturne
politike prema selu bio usmeren ka razgradjivanju kulturnog identiteta
koji se u selu oblikovao i prenosio enkulturacijom sa jedne na drugu generaciju.
Seosko stanovnistvo je, medjutim, i uprkos nastojanjima kulturne politike
i kulturne akcije da selo kultivisu i “ukinu” pravo na razlike, negovalo
tradicionalni stil zivota cije su vrednosti proizilazile iz nacina zivota
koji je odredjen osnovnom ekonomskom i socio-kulturnom kategorijom seljakovog
domacinstva-gazdinstva. Najveci broj promena koje je seljastvo prihvatilo
odnosile su se prevashodno na sferu materijalne egzistencije, a znatno
manje na sferu duhovnog zivota, kako pojedinca, tako i seoske zajednice
i seljastva kao drustvenog sloja u celini. To samo potvrdjuje teoriju “identiteta”
koja kaze da jedino kontakt, i nista drugo stvara osecaj pripadnosti. Kontakt
seoskog stanovnistva sa odredjenim saznanjima i vrednostima koje pripadaju
spoljasnjim kulturnim obrascima, potvrdio je kulturni identitet sela i
ucvrstio osecaj pripadnosti lokalnom kulturnom sistemu.
KLJUCNE RECI:
selo, seljastvo, kultura, kulturni
identitet, kulturna politika, kulturni modeli, kulturna akcija, kulturne
delatnosti, kulturni zivot.
prikaz
knjige
©
Copyright ZADUZBINA ANDREJEVIC, 1998
Andrejevic